IRIS HOND:
“HEERLIJK OM OP TE TREDEN IN SINGER LAREN”
Op 16 november 2024 speelt pianist en componist Iris Hond in Singer Laren. Ze kijkt er enorm naar uit: “Ik heb erg goede herinne- ringen aan mijn laatste optreden op dit podium.” De tour Dust Awakened By Dawn hoort bij het gelijknamige album met haar intiemste composities tot nu toe.
Iris Hond verheugt zich op haar optreden in Singer Laren. “In de afgelopen jaren heb ik vrijwel uitsluitend voor grote zalen gespeeld. Hierdoor zijn er zoveel plekken in Nederland waar ik lang niet ben geweest, met misschien wat kleinere, maar wel prachtige zalen, met een warm publiek. Zoals bij Singer Laren. Er werd me door die theaters vaak gevraagd waarom ik niet meer kwam. Het album dat ik nu heb gemaakt, is heel intiem; je kunt wel zeggen dat het mijn intiemste en meest persoonlijke album ooit is. Daar hoort een intieme tour bij. Die speel ik dus, op een paar uitzonderingen na, juist weer in middelgrote en wat kleinere zalen. Daar heb ik ongelofelijk veel zin in.” Het is overigens niet alleen de zaal van Singer Laren waar Iris naar uitkijkt; ze verheugt zich ook op het publiek. Ze woonde lange tijd in ’t Gooi en bij haar laatste concert in Singer Laren waren er veel vrienden en buren met kinderen en kleinkinderen gekomen. “Ik herinner me die avond als ontzettend leuk; zo warm en hartelijk!” zegt ze stralend.
EINAUDI’S PIANOCONCERT
De innemende en getalenteerde Iris heeft in de afgelopen jaren rondgetoerd met muziek van Ludovico Einaudi, gecom- bineerd met haar eigen repertoire. “Veel mensen houden van zijn muziek. Ik leerde hem kennen en we raakten bevriend. Ik verdiepte me meer in zijn muziek en ontdekte dat het heel authentiek is en dat er veel moois in zit. Zo kwam ik muzikaal steeds dichter bij hem en op een goed moment wilde ik graag zijn werk spelen. Het werd me afgeraden om niet mijn eigen muziek te spelen, maar ik zette door. Dat concert was binnen een paar minuten compleet uitverkocht. En het tweede ook. Vervolgens heb ik drie jaar lang voor uit- verkochte zalen gespeeld.” Einaudi, bekend van onder meer zijn muziek voor de film intouchables, is op zijn beurt ook erg gecharmeerd van Iris: “One of the most beautiful performances of my music”, zei hij over haar werk. Hij schreef slechts één pianoconcert, Domino, en vroeg Iris voor de Neder- landse première ervan. Een enorme eer, vonden beiden.
MUZIKAAL DAGBOEK
Toen Iris aan de slag ging met haar nieuwste album, was het diezelfde Einaudi die haar aanvankelijk toch wat blokkeerde: “Ik was zo aangeraakt door hem, door hoe hij denkt en hoe hij componeert, dat ik veel te veel in mijn hoofd bezig was bij het schrijven van mijn nieuwe album. Het voelde alsof er muzikaal iets tussen mij en de muziek in stond.” Iris liep een beetje vast en stelde zichzelf de vraag wat ze nou eigenlijk écht wilde. Het antwoord was duidelijk: “Mezelf laten zien, mijn puurste muzikale expressie laten horen.” Dat bracht haar op een idee. “Al zolang ik me kan heugen, ga ik, zodra ik wakker word, achter de piano zitten. Dat is mijn begin van de dag nog vóórdat ik hond Moos uitlaat; ik doe mijn lenzen niet eens in. De dingen die ik dan speel en schrijf, zijn mijn meest pure gedachten. Ik noem het zelf mijn muzikale dagboek, het is vergelijkbaar met een gewoon dagboek. Ik doe dat voor mezelf, en had nooit de intentie dat iemand die muziek zou horen. Maar als ik echt mijn pure ik wil laten horen, mezelf wil laten zien, dan moet ik dat dagboek delen met mijn publiek.”
VINGERS OP DE TOETSEN
In het begin vond ze dat lastig: “Het leek me te simpel, er is niet over nagedacht, het is niet doorgecomponeerd. Toch bleef ik met het idee spelen.” Ze liet wat stukken aan een aantal mensen in haar omgeving horen, die zonder uitzonde- ring positief reageerden. “Ze vonden het zó mooi. Dus ik ben gaan doordenken: wat voor geluid moet het dan zijn, hoe wil ik het opnemen. Ik ben met cellist en producer Jonas Pap de studio in gegaan met de gedachte dat ik de toehoorders het gevoel wil geven dat ze bij me in de kamer zijn, naast me aan de piano zitten. Zó dichtbij, dat je de hamerkoppen hoort, mijn vingers op de toetsen. Toen we eenmaal op die manier bezig waren in de studio, voelde ik: dit is het voor mij.”
SCHOOLBORDVERF
Prachtige muziek, geschreven door Iris als ze, net wakker, nog half in slaap, achter de piano zit. Soms is de muziek licht, soms is het wat zwaarder – het is maar net wat de nacht heeft gebracht en de ochtend belooft. “Ik heb veel meer geschreven dan wat er op de plaat staat, maar ik heb een selectie gemaakt van de stukken die me het meest aanspreken en die het beste bij elkaar passen.” Haar muzikale dagboek krijgt tegenwoordig ook tekst, zoals een echt dagboek. Iris: “Wij hadden vroeger een eetkamertafel die beschilderd was met schoolbordverf. Daar konden wij kinderen altijd op schrijven en tekenen. Dat vrije gevoel heeft me nooit losgelaten. Het bracht me op het idee om mijn vleugel ook met schoolbordverf te beschilderen. Dan kan ik letterlijk op mijn vleugel schrijven, als extra verlengstuk van het creatieve proces. Dan zijn het én mijn muzikale gedachten en mijn letterlijke gedachten.”
NIET IN EEN HOKJE
Aan de vooravond van haar nieuwe tour zit Iris lekker in haar vel, ze is heel gelukkig met haar nieuwe album. “De voldoening komt van binnenuit, heeft te maken met wat je doet. Ik heb tijdens mijn carrière best wel vaak kansen gekregen die commercieel misschien heel interessant waren, maar die niet bij me pasten. Dan dacht ik: zo ben ik niet. En dan doe ik het niet. Ik wil niet graag in een hokje worden geduwd; het verbaast me sowieso dat zoveel mensen in hokjes denken. Dat is eigenlijk wel een beetje Nederlands, want in het buitenland merk ik dat veel minder. Er wordt me vaak gevraagd om mijn muziek te beschrijven, en dat vind ik zelf ook lastig. Ik heb een klassieke ondergrond (Iris studeerde in 2011 summa cum laude af aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag, red.), mijn basis is dus klassiek, maar ik ben enorm beïnvloed door allerlei andere muziekstromingen. Ik maak wat bij mij naar boven komt, en dat hoeft niet per se te voldoen aan bepaalde regels.”
